حذف ترکیب های نفتی سبک از منابع آبی با نانوکامپوزیت پلی پروپیلن و دی اکسید تیتانیوم

زمینه:ترکیب های نفتی از مهم ترین آلاینده های تهدیدکننده سلامت انسان و آبزیان هستند. کاربرد جاذب ها، به عنوان یکی از روش های جلوگیری از انتشار ترکیب های نفتی در آب، همواره با محدودیت هایی همراه بوده است. هدف: مطالعه به منظور تعیین قابلیت نانوکامپوزیت پلی پروپیلن و دی اکسید تیتانیوم در جذب ترکیب های نفتی سبک از آب انجام شد. مواد و روش­ها: این مطالعه تجربی در سال 94-1393 در دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. الیاف پلی پروپیلن با طول یک سانتی متر و قطر 330 میکرومتر، با روش حرارت مرطوب فعال سازی شدند. جهت هم گذاری نانوکامپوزیت از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم با قطر میانگین 20 نانومتر در مجاورت امواج مافوق صوت با بسامد 26 کیلوهرتز و توان 100 وات در دمای 40 درجه سیلسیوس استفاده شد. ریخت شناسی نانوکامپوزیت با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدانی (fesem) بررسی شد. قابلیت نانوکامپوزیت در جذب گازوئیل و بنزین (به عنوان نماینده ترکیب­های نفتی سبک) در زمان های مختلف در توری های پلی آمیدی با قطر روزنه 250 نانومتر بررسی شد. یافته‎ها: تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدانی نشان دهنده توزیع یکنواخت نانوذرات دی اکسید تیتانیوم روی الیاف بود. بیش­ترین قابلیت جذب گازوئیل و بنزین توسط نانوکامپوزیت پلی پروپیلن و دی اکسید تیتانیوم در زمان تماس 30 دقیقه بود. میانگین میزان جذب دو آلاینده گازوئیل و بنزین به ترتیب 13/0±01/7 و 10/0±49/6 گرم به ازای هر گرم وزن جاذب بود. میزان جذب ترکیب­های نفتی توسط نانوکامپوزیت 27/3 برابر بیش تر از الیاف فعال­سازی نشده بود. نتیجه‎گیری: با توجه به یافته ها، نانوکامپوزیت هم گذاری شده در مقایسه با نمونه های تجاری وارداتی عملکرد مطلوبی داشت. به نظر می­رسد نتایج این مطالعه می تواند به عنوان الگویی کاربردی برای ساخت جاذب های مصنوعی مقابله­کننده با انتشار ترکیب های نفتی در منابع آب استفاده شود.